Mopje van Yolanthe

Yolanthe Kebab van Ketsbergen is toch wel de aanvoerder van het WAG Oranjeteam. En dat Yolanthe niet de saaiste is, laat ze ons weten door middel van een leuk ondeugend mopje. Nou, laat je maar eens van je beste kant zien lekkere Yo.

'Hoi hoi, ben ikke weer. Jeweetwel Yolanthe Kebab van Ketsbergen, het voetbalvrouwtje van dat beroemde Galatasaray-ballertje. Nou jaatje zeg. Die gekke Turkjes ook altijd. Er zitten maffe gassies tussen hoor, tussen die snorrenjanussen. Ghe ghe ghe. Moet je horen luisteren lezen doen zeg. Vorige week gingen Wesley en ikke zei het gekkie, van je boodschappen doen hier in hartje Istanbul. Moet ook weleens gebeuren. Ook de mondjes in huize Sneijdertje dienen gevuld te worden. Dus wij naar de poelier want die tweebenige wonderkabouter van me had wel trek in een kippetje bij het avondeten. Wij die poelier binnenstappen en achteraan van je aansluiten doen. Een oud mannetje voor ons was aan de beurt en we hoorden hem zeggen: "Zeg meneer, heeft u misschien een lekkertje kippetje voor me?" Dus dat knakkertje achter die toonbank zei: "Uh ja, die heb ik wel," en hij pakte een fijn kippetje dat het oude mannetje naar tevredenheid deed instemmen. "Dat lijkt me een fijn kippetje," zei dat oude mannetje, "hoeveel mag dat kosten?" "Dat is dan 15 Turkse Lira meneer," zei die kippenverkoper. Dus dat oude mannetje voor ons van je betalen doen, die poelier deed nog een plastic zakje om dat kippetje heen en dat oude mannetje liep vervolgens voldaan met die kip die tent uit. Tja, en toen waren wij aan de beurt. Die poelier keek mij en mijn Wesley aan en zei: "En wat mag het zijn meneer Wesley en mevrouwtje Yolanthe?" Ach ja, we worden echt overal herkend hè, zelfs bij de poelier. Hihi. Maar we kunnen er goed mee omgaan hoor moet je weten, we lopen er niet zo mee te koop. "Nou," zei dat Galatasaray-sterretje van me, "wij lusten ook wel zo'n lekker kippetje, als extraatje voor bij de avondkebab, dus doe ons er ook maar zo eentje." Ikke keek dat ballertje van me ondeugend aan en liet me tongetje zo over dat kale schedeltje van 'm glijden. Moest ikke verdomme nog voor bukken ook. De tandjes, je zou er zo maar spit van in je ruggengraatje krijgen zeg, van al dat gebuk. Maar jaatje, waar was ikke? Oh ja. Dus dat knakkertje achter die toonbank pakte wederom zo'n lekker uitziend kippetje, legde het op een schaaltje, stopte het in een plastic zak en zei: "dat is dan 30 Turkse Lira meneer Wesley." "Huh, wat?" zei dat verbaasde middenveldertje van me, "30 Turkse Lira? Maar dat is verdomme twee keer zoveel als dat kippetje dat je twee tellen geleden nog aan dat oude mannetje gaf. Zeg, probeer jij mij nu in de maling te nemen of hoe zit dat?" Wesley keek echt boos. Ikke herkende zowaar mijn eigen ventje niet. "Nou dat zit zo," zei die kippenoplichter, "dat kippetje van dat oude mannetje van zojuist heeft aids moet je weten, vandaar dat ik dat beestje voor de helft van de prijs heb verkocht." Dus die Wesley van me heel verontwaardigd van je koekeloeren uit zijn kokertjes doen en hij zei: "Maar joh, dat kun je toch niet maken man. Een kippetje met aids verkopen? Ben je nou helemaal van de pot gelazerd?" Ikke zag Wesley mij raar aankijken doen en we hadden allebei zoiets van 'dit is helemaal van de totally kanariewaus crazy als dit allemaal wel niet is' en Wesley pakte me bij mijn glamourhandje beet en we renden als twee mallen die tent uit, hard hollend achter dat oude mannetje aan. Kwamen we dat oude mannetje aan het eind van de laan tegen en die Wesley van me zei al hijgend tegen 'm: "meneer, meneer, dat kippetje dat u zojuist gekocht heeft, dat heeft aids." Wat er gebeurde? Dat oude mannetje draaide zich om en zei: "Joh, wat kan mij dat nou schelen. Ik vreet 'm op, ik neuk hem niet." En hij liep zo weer verder. Ikke keek Wesley aan, Wesley keek mij aan. Echt helemaal van de knotsgekke krankjorum krankzinnig dat het wel niet was. We wisten het ook allebei even niet meer zeg maar. Ghe ghe ghe. Helemaal van het padje sommige Turkjes hier. Echt. Geloof je gewoon niet. Nou, wazzieweer. Tot de volgende keer.'